BOUNCE ATTACK VERSUS SQUEEZED ATTACK
Verende aanzet tegenover (te) geknepen aanzet.

Bij het aanzetten van een toon, het aanblazen ervan op een blaasinstrument, ongeacht of het hout of koper is, kan zich een belangrijk probleem voordoen. Saxofoon, trompet, hobo, fagot, hoorn, blokfluit, tuba, klarinet het maakt niet uit. Het probleem is in grote lijnen hetzelfde.
In feite is het een simpel probleem gezien uit de neurofysiologie.
Bij een foetus, zie de afbeelding van Netter, is er na een aantal weken de aanleg van zenuwverbindingen tussen het middenrif, rug- en buikwand en het gebied van het strottenhoofd, keelholte, kauwspieren, mondholte , tong en lippen.

De Nervus Vagus is hiervan de belangrijkste.
Vandaar dat je bij beginnende blazers al snel oefeningen op moet geven die het ademsysteem verbinden met de keel, tong, kaak- en lippenfuncties. De kans op slagen van een mogelijke blazer carrière later wordt daarmee vergroot.

Door de aan aanwezigheid van deze zenuwverbindingen blijkt later dat, als jij een te grote en te langdurige druk laat uitoefenen op de buikinhoud en op het middenrif door je uitademingsspieren, het middenrif en andere inademingsspieren hun functie van eerste luchtsluis-regulateurs vanuit te drijven lucht , hun contrapressure ook zullen vergroten. Anders zou de lucht te snel in het instrument verdwijnen. Zie SQUEEZE ATTACK GRAFIEKJES..
Rood = trompet
Blauw=trombône
Groen=hoorn
Maar er zouden ook andere instrumenten ingevuld kunnen worden.

Kennelijk wordt door deze reflexverbindingen de tweede luchtsluis ook verhoogd actief en die bestaat uit keelholte, mondholte, kauwspieren, zachte verhemeltespieren en lippen.
En dat kun je direct horen in een geknepen toon en je ziet het in de toonspectra.

Daar waar je in BOUNCE ATTACK een terugloop ziet van het toonspectrum beneden de grondtoon is dat bij de Squeezed Attack niet het geval.
Je ziet en hoort dit veel bij amateur spelers maar ook wel bij profi’s.

De druk die je uit moet oefenen om een toon te starten is in het begin groot maar moet direct afnemen om ontspanning te krijgen van zowel de uitademingsspieren(de ademsteun bedoel ik daarmee) en daarmee tevens ook de vermindering van de tegendruk van het middenrif en andere uitademingsspieren. Dat houdt dan min of meer gelijke tred met de spanning in en rond keel- en mondholte cq de lippenspleet of spanning van de lippen.
Met andere woorden: wel ademsteun maar niet meer dan nodig. Zie in de home page de Socratesmethode waar per noot precies staat wat te doen.
Lip- en gebitsblessures komen hierdoor veel voor en dan wordt het al gauw dystonie genoemd, ten onrechte.

In de toonspectra grafieken zie je de normale gang van zaken waarbij de gekleurde grafieken duidelijk het verloop aangeven van de nevenfrequenties (boventonen) die te nadrukkelijk aanwezig blijven. En dat geeft dus de geknepen , onmuzikale toon. STIFF SOUND noemen wij dat.
De Bounce Attack is een min of meer verende aanzet die te vergelijken is met de spraak of met zang. De spanning op alle groepen betrokken spieren is het grootst tijdens de aanzet en direct daarna moet beoordeeld worden hoeveel gas je terug neemt.