Ademsteun is een zeer gecompliceerd mechanisme, met als het ware afremmende sluizen, zoals het middenrif (diafragma), de stembanden en de lippen. Het mondstuk en het instrument functioneren ook nog als rem. Het instrument zuigt de lucht immers niet uit zichzelf uit je! Deze sluizen moeten samenwerken, per klank op een andere wijze. Dat vraagt dus om subtiliteit. Dat leer ik u in een clinic. Op zich lijkt het eenvoudig: ademsteun werkt als een fietspomp, maar dan een flexibele. Het is een neurofysiologisch proces, volledig reflexmatig uitgevoerd met willekeurige controle door de frontale kwab van de hersenen. Denk aan hoesten, persen, bevallen, etc. Dat hoef je niemand te leren.

Waarom gaat het bij het blazen dan wel fout? Denk maar aan crescendo, decrescendo. Een keiharde spetterende klank en direct daarna een teer melodietje in de laagte erachteraan. Hoe moet je dat aanpakken en toch de klankkwaliteit handhaven? Alle uitademingsspieren werken eendrachtig samen en maken het skelet waar het kan kleiner. Ze drukken en trekken het skelet naar binnen en dan met name buik-, borst-, keel- en overige echte lichaamsholtes.2